“Anneler Günü” anneleri onurlandırmak için kutlanan özel bir gündür. Kısaca tarihçesine bakacak olursak, Antik Yunanlıların Yunan mitolojisindeki pek çok tanrı ve tanrıçanın annesi olan Rhea onuruna verdikleri yıllık ilkbahar festivali kutlamalarıyla başlamıştır. Antik Romalılar da ilkbahar festivallerini İsa´nın doğumundan 250 yıl öncesinden ana tanrıça Kibele onuruna kutlamışlardır. ABD´de Philadelphia kentinde yaşamış olan Anna Jarvis, kaybettiği annesinin acısını bir türlü atlatamamıştır ve bugünün “Anneler Günü” olarak kutlanmasını talep etmiştir. Jarvis´in bu isteği yanıtsız kalmamış ve 1908 yılında başlattığı anma günü, 1914 yılında Kongrenin onayıyla Amerika çapında genişlemiş ve tüm dünyada kutlanmaya başlanmıştır. Ülkemizde ise Türk Kadınlar Birliği çeşitli dünya ülkelerinde daha öncelerden beri kutlanmakta olan Anneler Günü’nün Türkiye’de de resmiyet kazanması için bulunduğu girişim sonucunda bu fikrin kabul görmesi ile Türkiye de bu günü resmi olarak 1955 yılından itibaren her Mayıs ayının ikinci Pazar gününde kutlamaya başlamıştır.

Her yıl kutlanmakta olan anlamda güzel, pahada ise kapitalizmi çağrıştıran bu günün, her geçen yıl manevi yönden anlamını gitgide yitirdiğini düşünmekteyim ve bu yıl da yine yazılı ve görsel basında yer alan o zorlayıcı reklamları acı acı izliyorum. Ticari kaygı kokan bu reklamların verdiği mesaj ise tek kelime ile “kendinizi hediye almaya mecbur hissettirmekten” başka hiçbir anlam içermemektedir. Evet, ben öyle düşünüyorum. Birçok annenin adına öyle düşünüyor ve bunu yüksek sesle dile getiriyorum. Özel tarihlerle tanımlanmış özel günleri bu nedenle pek sevmem. Çünkü özel günlerin o özel anlarını kişilerin kendilerinin yarattığına inanırım. Zorlayıcı ve yapay bir “sürpriz” telaşı ne derece samimidir? Sürprizin maddi boyutu ise cabasıdır. Reklamlar öylesine zorlayıcı bir şekilde gösteriliyor ki ekranlarda,  “annenize pahada kıymetli bir hediye almazsanız, anneniz sizi hiç affetmeyecek” sloganı içermektedir sinsice. Bu durum benim içimi çok acıtıyor. Paralar biriktiriliyor veya ödenmesi çok kolaymış gibi kredi kartlarına yükleniliyor. Belki diyeceksiniz “bırak, yılda bir defa olsun düşünülsün anneler.” Annelerimizin düşünülmesine asla karşı değilim ama zorlayıcı unsur olmasına çok karşıyım. Sizler ne düşünürsünüz bilmiyorum ama benim için kızımın içinden geldiği bir anda bana bir çiçek vermesi çok daha değerlidir. Çünkü kendisini zorunlu hissetmemiştir. Bilirim ki bunu gönlünden geçirdiği için almıştır, koparmıştır, vermiştir. Bundan büyük mutluluk olabilir mi? Alınan hediyenin beğenilmeme riski de var sonuçta. Özellikle de aceleye getirilmiş bir hediye ise veya bu hediye bir ev gereci ise. Anneye “sana ev işlerinde kolaylıklar diliyorum” gibi veya “evin ihtiyacını anneler günü hediyesi ile gidermek” gibi bir mesaj içeren hediyeler… Bu tür özel günlerin manevi boyutunun maddi boyutla yer değiştirmiş olması beni üzüyor. Çocukluğumuzda annelerimize yaptığımız kartları, yazdığımız mektupları ve yine o küçücük kalbimizle sunduğumuz sevgimiz karşısında annemin göz pınarlarına biriken gözyaşlarını hatırlarım. Böyle bir duygu alış-verişini günümüzde yaşayabiliyor muyuz? Çoğu güzelliğin maddeleştirildiği günümüzde manevi coşkuları yaşayamamaktayız.

Lütfen annelerimize sunduğumuz hediyemiz içten gelen, gönülden sunulmuş sevgimiz olsun! İnanınız annelerimiz düşünüldüklerini, hatırlandıklarını ve sevildiklerini bilmeyi her şeyden üstün tutarlar. Unutmayalım ki hayat gerçekten çok kısa ve onları özleyeceğimiz günler çok da uzağımızda değil. Bu nedenle sevgimizle birlikte saygımızı, ilgimizi eksik etmeyelim. Annelerimizi bir gün değil, her gün mutlu etmek için çaba gösterelim.

Bütün Annelerimizin Anneler Gününü Kutluyor, Yılda Bir Gün Değil, Her Gün Aynı Değeri Görüp Hatırlanmalarını Diliyor, Yanımızda Olamayan Sevgili Annelerimizi Özlemle Ve Rahmetle Anıyorum.

Sevgiyle Kalınız…

,